Δεν είναι απάντηση σε τόση αγάπη το ψέμα
όχι δεν είναι δάκρυα μετά από τόσο πόνο
άσε με να πω κι εγώ ένα ψέμα
Να μη φαίνονται τα μηνύματα και τα διάφανα καλλιγραφικά
γράμματα ως κύκλος στο υπερκείμενο
από δαιμονικούς ιστούς κρυμμένα σ'ένα γλωσσοδέτη φτυσμένο
"Τα παιδία παίζει"
Φτου σκουλικομυρμηγκότρυπα...Είχε βρέξει απλά κι έπρεπε να πέσει φως στη τρύπα, για να γίνει ο διαχωρισμός μεταξύ σκουληκιών και μυρμηγκιών...
https://www.youtube.com/watch?v=Rg6vc66foXE
εάν ποτέ ξεχώριζε η τόσο δα ποταπή καμία που έχασε την ομπρέλα της για το πέταγμα... τα φτερά της βουτηγμένα στην λάσπη
Γνωστή είναι η εξιστόρηση του μεγάλου Πέρση μυστικού ποιητή Ρουμί, στο έπος Μεσλεβί (Mathnawi, περσ. مثنوی معنوی), που περιγράφει το περπάτημα ενός μυρμηγκιού πάνω σε ένα χειρόγραφο (πιθανότατα ένα εικονογραφημένο αντίτυπο του Κορανίου) πριν αναφωνήσει για τις πανέμορφες εικόνες που η πένα δημιούργησε. Το μυρμήγκι θα διδαχθεί ωστόσο στην πορεία πως δεν είναι η πένα που ευθύνεται για τη δημιουργία, αλλά το χέρι του καλλιγράφου και πιο σωστά όχι το χέρι αλλά ο νους του κ.ο.κ, καταλήγοντας τελικά στην πρωταρχική πηγή όλων που είναι ο Θεός
https://www.youtube.com/watch?list=PLIHkP6SHP8RuBhiMGioo2nwSg8NYHPoZB&v=HKh6XxYbbIc
Κοιτώντας τα άστρα πάντα θα πέσει ένα
για να κάνεις μιαν ευχή
συγχρόνως και κάποια άλλη ψυχή φεύγει
- "μην τα μετράς " συνήθιζε η μαμά μου να μου λέει όταν ήμουν μικρή
μυρμηγκιές θα βγουν στα χέρια σου
"Αφέντης μας έν κι αγαπούμεν τον
Κι απ’ εκείνον έν καλή η ζωή μας.
Γιατί γύρισες γιατί βρώμισες;
Πέ με τι έπαθες, πέ με τι έχασες;
Άι καρδιά μου, άι ψυχή μου!
Άι το ετούτο μου, άι το εκείνο μου,
Άχ σπί τμου,άχ στέγη μου!
Άχ θησαυρέ μου, αχ χρυσοπηγή!
Έλα καλέ μου, έλα σάχη μου,
Χαρά δεν δίδεις, δός μας άνεμο!
Πού διψά πίνει, πού πονεί λαλεί,
Μηδέν τσάκωσες,καλέ, το γυαλί;" Ρουμί
Yπόμνημα:
έν: είναι, πβ. τον τύπο «ένι» του ιδιώματος της Σίλλης[9].
Το γυαλί, περσικά «τζαμ» (εδώ σημαίνει «ποτήρι»), είναι ένα αγαπητό σύμβολο στην περσική ποίηση.
για να κάνεις μιαν ευχή
συγχρόνως και κάποια άλλη ψυχή φεύγει
- "μην τα μετράς " συνήθιζε η μαμά μου να μου λέει όταν ήμουν μικρή
μυρμηγκιές θα βγουν στα χέρια σου
"Αφέντης μας έν κι αγαπούμεν τον
Κι απ’ εκείνον έν καλή η ζωή μας.
Γιατί γύρισες γιατί βρώμισες;
Πέ με τι έπαθες, πέ με τι έχασες;
Άι καρδιά μου, άι ψυχή μου!
Άι το ετούτο μου, άι το εκείνο μου,
Άχ σπί τμου,άχ στέγη μου!
Άχ θησαυρέ μου, αχ χρυσοπηγή!
Έλα καλέ μου, έλα σάχη μου,
Χαρά δεν δίδεις, δός μας άνεμο!
Πού διψά πίνει, πού πονεί λαλεί,
Μηδέν τσάκωσες,καλέ, το γυαλί;" Ρουμί
Yπόμνημα:
έν: είναι, πβ. τον τύπο «ένι» του ιδιώματος της Σίλλης[9].
Το γυαλί, περσικά «τζαμ» (εδώ σημαίνει «ποτήρι»), είναι ένα αγαπητό σύμβολο στην περσική ποίηση.
Γνωστή είναι η εξιστόρηση του μεγάλου Πέρση μυστικού ποιητή Ρουμί, στο έπος Μεσλεβί (Mathnawi, περσ. مثنوی معنوی), που περιγράφει το περπάτημα ενός μυρμηγκιού πάνω σε ένα χειρόγραφο (πιθανότατα ένα εικονογραφημένο αντίτυπο του Κορανίου) πριν αναφωνήσει για τις πανέμορφες εικόνες που η πένα δημιούργησε. Το μυρμήγκι θα διδαχθεί ωστόσο στην πορεία πως δεν είναι η πένα που ευθύνεται για τη δημιουργία, αλλά το χέρι του καλλιγράφου και πιο σωστά όχι το χέρι αλλά ο νους του κ.ο.κ, καταλήγοντας τελικά στην πρωταρχική πηγή όλων που είναι ο Θεός